Die alt Miehl

Vun Wikipedia

Dort unne in der Wälli an der Krick

Sehnscht du ’n Grup vun geele Weide schteh’?

Sehnscht ah ’n Toolhaus un en Tornpeik Brick,

Wo lange Babble schiesse in die Heh?

Un sehnscht dorch’s Silwer Weidelaab Geschpiel,

Wann juscht der Wind die Nescht ’n wenig weht —

En alt Gebei, das dort im Schatte kiehl,

Recht mitte in de geele Weide schteht?

Sell is die gut altfäschen Kunne-Miehl.


Ihr Dach geboge wie ’n g’sunke Grab,

Die schwarze Schindle halb gedeckt mit Moos,

Die Wend geschteipert — ’sin verschprunge, glaab —

Ja, werklich, aus de Kräcks wakst frisches Gras.

Die triewe Fenschtre, mit Geweb bedeckt,

Vun Schpinne Neschter, mache schpukig Licht;

Un wo ’n Scheib verbroche is, dort schteckt

En alter Hut, der dhut sei’ letschte Plicht.

Was doch des ganse Ding Gedanke weckt!


Un sehnscht owig der Miehl en Weide Roi?

Sie schlängelt dort so schreeks am Hiwel hi’,

Uf eener Seit die Wiss. Wie schee’ im Mai

Die Vegel singe dort, vergesst m’r nie!

Sell is der Rees. Dort hab ich oft geschpei’t

Muschkrotte, Schlange an de griene Bänks;

Sie leie schlefrig uf der Summer Seit;

Nor’d wammer se verschreckt, gebt’s awer Pränks.

Sie hasse Buwe meh’ wie grosse Leit.


Die Miehl! ’n Schtick vum Dach schteht owe naus;

Dort hengt ’n Schtrick, den lupt m’r an die Seck;

Sell hebt sie schee’ vum Wagebett heraus,

Un heist se händig in die owere Schteck.

Sell is ’n arg gut Ding — es sehft viel Mieh:

Nau hot der Miller net viel Druwel meh;

Inwennig is es ah gefixt gans nei;

Der Weeze nau laaft selwer uf die Schtee’

Un ’s Mehl kummt unne ’raus, vun Kleie frei.


Es is blessirlich in die Miehl zu geh’,

Abbattig wammer warte soll uf’s Mehl;

Nor’d hot m’r Zeit un kann recht alles seh’,

Sell is for Buwe als des beschte Dheel.

Dann geht m’r an d’r Damm un fischt en Weil,

Un macht sich Peife vun de Weide Beem,

Sell macht der Z’rickweg nor’d zur kleene Meil;

M’r hockt sich uf der Sack un peift sich heem:

D’r Gaul kann langsam geh’, ’s hot jo kee’ Eil.


Der Miller war ebaut en neiser Mann;

Er hot eem gern sei’ Gärt un Angle g’lehnt,

Un so sei’ Messer; ja, ich muss, ich kann

Geschteh’, er hot’s mit Buwe gut gemeent

Un ehrlich war er ah, bis uf der Sent.

Bei’m Mister Braun war kee’ Verdacht,

Sei’ Buschel un sei’ Toolbox, wie mer’s nennt,

Hen alles gans recht an der Mann gebracht,

Un wie er’s g’saat hot, so war’s juschtement.


Es war net alsfort so in sellere Miehl!

So sage ennihau schier alle Leit.

’S muss Eppes dra’ sei’, for m’r heert gar viel

Wie’s dort g’driewe war in frieherer Zeit.

Es heest, ’n schlechter Mann mit Name Reischt,

Het falsch gewoge, falsch gemesse dort!

Un endlich het en schwarzer beeser Geischt,

Mit Leib un Seel ’mol Nachts der Miller fort!

Heer’ dess, Betrieger, wo un wer du seischt!


Guk, owe an der Dheer, dort fehlt en Scheib —

Es heest m’r dhut umsunscht en neies nei’!

Der Reischt hot noch kee’ Ruh, un in sei’m G’treib

Kummt er als Nachts an sellem Scheibloch rei’!

Hab oft mit Wunner an sell Loch gegukt;

For alle Leit hen fescht geglaabt, dass noch

Der Reischt in seller alte Miehl ’rum schpukt,

Un aus un ei’ geht an dem Scheibeloch!

Die Zeiding hot emol dervu’ gedruckt!


Nekscht an der Miehl wohnt noch en alte Fraa,

(Sunscht heert m’r vun der Sach nau weiters nix)

Sie sagt der Reischt wär als noch iwel dra’

Un dragt am Hals noch zwee grosse Fifty-six!

Er jummert Nachts! un ruft aus — „Tool, Tool, Tool!”

Bald schtosst er aus die schauerlichschte Fluch!

Bald bet er — „O mei’ Seel, mei’ Seel, mei’ Sool!”

Bald kratzt er eppes in sei’m Ledscherbuch!

Un sagt — „Dess is net mei’! dess haw ich g’schtohl’!”


’S mag sei’ wie’s will — wer in die Biewel gukt

Sehnt, dass Betrug am End sei’ Elend find.

Un wann der Reischt ah in der Miehl net schpukt,

So biest sei’ Seel’ doch for sei’ wieschte Sind’.

Die Gnade dauert aus die Gnadezeit;

Un ’s geht daher en Weil verleicht recht gut;

Doch endlich treibt’s der beese Mensch zu weit!

Wann er sei’ letschte Schtreech Gottloses dhut,

Nor’d kummt die Pein in langer Ewigkeit!


(Henry Harbaugh)