Die Schadde uff der Grick

Vun Wikipedia

An der Leecha hawwich g’sotze

Un in die Welle g’schaut.

Um mich rum henn Veggel g’sunge

Un Neschter sich gebaut.

Ihre Schadde, wie die Wolke,

Sinn g’schwumme uff der Grick.

Dann in weiter Fern verschwumme;

Doch ihr Lied, des blieb zerick.


So sitz ich doch gaar manichmol

Un schau mit driewem Blick.

Die Erinn’rung ruft mer Schadde bei,

Mei Gedanke sinn die Grick.

Wu die Schadde driwwer schwewe

Ball hier, ball do, ball datt;

Dann verschwinne sie im Wasser,

Un der Schtrom, der dragt sie fatt.


So mancher macht mer Freede,

Un mancher dutt mer weh,

En mancher glingt ass wie en Lied

Vum’me Schadde, ass ich seh.

Er schwebt datt uff de Welle,

Er sinkt datt in die Grick;

Der Schtrom, der draagt des Bild mir fatt

Un losst mei Schmatz zerick.


Wie watt es dann mit mir mol geh,

Wann ich aa nimmie bin,

Wann ich muss heemwatts wandre

Ins Schaddeland weit hin?

Watt aa mei Bild so schwewe,

Dann versinke aus’em Blick?

Der Doot, der dann mei Schmatz fatt nemmt,

Losst er mei Lied zerick?


(Charles C. More)