Das alt Schulhaus an der Krick

Vun Wikipedia

Heit is ’s ’xäctly zwansig Johr,

Dass ich bin owwe naus;

Nau bin ich widder lewig z’rick

Un schteh am Schulhaus an d’r Krick,

Juscht neekscht an’s Dady’s Haus.


Ich bin in hunnert Heiser g’west,

Vun Märbelstee’ un Brick,

Un alles was sie hen, die Leit,

Dhet ich verschwappe eehig Zeit

For’s Schulhaus an der Krick.


Wer mied deheem is, un will fort,

So loss ihn numme geh’ —

Ich sag ihm awwer vorne naus

Es is all Humbuk owwe draus,

Un er werd’s selwert seh’!


Ich bin draus rum in alle Eck’,

M’r macht’s jo ewwe so;

Hab awwer noch in keener Schtadt

Uf e’mol so viel Freed gehat

Wie in dem Schulhaus do.


Wie heemelt mich do alles a’!

Ich schteh, un denk, un guck;

Un was ich schier vergesse hab,

Kummt widder z’rick wie aus seim Grab,

Un schteht do wie en Schpuck!


Des Krickle schpielt verbei wie’s hot,

Wo ich noch g’schpielt hab dra’;

Un unner selle Hollerbisch

Do schpiele noch die kleene Fisch,

So schmärt wie selli Zeit.


Der Weisseech schteht noch an der Dhier —

Macht Schatte iwwer’s Dach:

Die Drauwerank is ah noch grie’ —

Un’s Amschel-Nescht — guk juscht mol hi’ —

O was is dess en Sach!


Die Schwalme schkippe iwwer’s Feld,

Die vedderscht is die bescht!

Un sehnscht du dort am Giebeleck

’N Haus vun Schtopple un vun Dreck?

Sell is en Schwalme-Nescht.


Die Junge leie allweil schtill,

Un schlofe alle fescht.

Ward bis die Alte kriege Werm

No’d herscht du awwer gross Gelerm —

Vun Meiler in dem Nescht!


Ja, alles dess is noch wie’s war

Wo ich noch war en Buh;

Doch anner Dings sin net meh so,

For alles dhut sich ennere do

Wie ich mich ennere dhu.


Ich schteh wie Ossian in seim Dhal

Un seh in’s Wolkeschpiel, —

Bewegt mit Freed un Trauer — ach!

Die Dhrene kumme wann ich lach!

Kanscht denke wie ich fiehl.


Do bin ich gange in die Schul,

Wo ich noch war gans klee’;

Dort war der Meeschter in seim Schtuhl,

Dort war sei’ Wip, un dort sei’ Ruhl, —

Ich kann’s noch Alles seh’.


Die lange Desks rings an der Wand —

Die grose Schieler drum;

Uf eener Seit die grose Mäd,

Un dort die Buwe net so bleed —

Guk, wie sie piepe rum!


Der Meeschter watscht sie awwer scharf,

Sie gewe besser acht:

Dort seller, wo lofletters schreibt

Un seller, wo sei Schpuchte treibt,

Un seller Kerl wo lacht.


Die Grose un die Kleene all

Sin unner eener Ruhl;

Un dess is juscht der rechte Weg:

Wer Ruhls verbrecht, der nemmt die Schleg,

Odder verlosst die Schul.


Inwennig, um der Offe rum

Hocke die kleene Tschäps,

Sie lerne artlich hart, verschteh,

Un wer net wees sei’ A B C —

Sei’ Ohre kriege Räpps.


S’is hart zu hocke uf so Benk —

Die Fiess, die schteh’n net uf —

En Mancher kriegt en weher Rick

In sellem Schulhaus an der Krick,

Un fiehlt gans krenklich druff.


Die arme Drep! dort hocke se

In Misserie — juscht denk!

Es is kee’ Wunner — nemm mei Wort —

Dass se so wenig lerne dort,

Uf selle hoche Benk.


Mit all was mer so sage kann,

War’s doch en guti Schul;

Du finscht keen Meeschter so, geh, such —

Der seifre kann darch’s ganze Buch,

Un schkippt keen eeni Ruhl.


Bees war er! ja, dess muss ich g’schteh;

G’wippt hot er numme zu;

Gar kreislich gute Ruhls gelehrt

Un wer Schleg kriegt hot, hen se g’heert,

Hot eppes letz gedhu’.


Wann’s Dinner war, un Schul war aus,

Nor’d hot mer gut gefiehlt;

Dheel is ’n Balle-Gehm gelunge,

Dheel hen mitnanner Rehs g’schprunge,

Un Dheel hen Sold’scher g’schpielt.


Die grose Mäd hen ausgekehrt —

Die Buwe nausgeschtaabt!

Zu helfe hen en Dheel pretend,

Der Meeschter hot sie naus gesendt:

Die Ruhls hen’s net erlaabt.


Die kleene Mäd hen Ring geschpielt

Uf sellem Waasum da;

Wann grose Mäd sin in der Ring —

’S is doch en wunnervolles Ding! —

Sin grose Buwe ah!


Die Grose hen die Grose ’taggt,

Die Kleene all vermisst!

Wie sin se g’schprunge ab un uf,

Wer g’wunne hot, verloss dich druf,

Hot dichdiglich gekisst!


Am Chrischdag war die rechte Zeit —

Oh wann ich juscht dra’ denk!

Der Meeschter hen mer naus geschperrt,

Die Dhier un Fenschter fescht gebärrt —

„Nau, Meeschter, en Geschenk!”


Nor’d hot er awwer hart browirt,

Mit Fors zu kumme nei’;

Un mir hen, wie er hot gekloppt,

’N Schreiwes unne naus geschtoppt,

„Wann’s seinscht, dann kannscht du rei!”


Nau hot der Meeschter raus gelänst,

Gar kreislich schiepisch ’gukt!

Eppel un Keschte un noch meh’,

’S war juschtement in fäct recht schee’,

Mir hen’s mit Luschte g’schluckt.


Oh wu sin nau die Schieler all,

Wo hawe do gelernt?

’N Dheel sin weit ewek gereest,

Vum Unglick uf un ab gedscheest,

Dheel hot der Dodt geärnt!


Mei Herz schwellt mit Gedanke uf,

Bis ich schier gar verschtick!

Kennt heile, ’s dhut m’r nau so leed,

Un doch gebt’s mir die greeschte Freed,

Dess Schulhaus an der Krick.


Gut bei! alt Schulhaus — Echo kreischt

Gut bei! Gut bei! zurick;

O Schulhaus! Schulhaus! muss ich geh’,

Un du schtehscht nor’d do all allee’,

Du Schulhaus an der Krick!


Oh horcht, ihr Leit, wu nooch mir lebt,

Ich schreib eich noch des Schtick:

Ich warn eich, droh eich, gebt doch Acht,

Un nemmt uf immer gut enacht,

Des Schulhaus an der Krick!


(Henry Harbaugh)