Der Kerchegang in Alter Zeit

Vun Wikipedia

Es dhut eem gans vun Herze leed,

Wann m’r an’s Alte denkt;

Nau geht fascht alles iwerzwerg,

In Land un Stadt, in Haus un Kerch —

M’r fiehlt sich recht gekrenkt.


Denk juscht emol an’s Kerche-Geh’!

Wie war’s in alter Zeit?

Darch Hitz un Kelt’, darch Schtaab un Schnee,

Is Alles gange, Gross un Klee’,

Bei reich’ un arme Leit.


M’r is net jehtig nei’ gerennt,

Gekleppert mit de Schuh;

Schee’ is m’r gange, sacht un bleed,

Im Schtuhl sich leis in Hut gebet, —

Sell wert nau net gedhu!


In’s Lied hot alles ei’geschtimmt —

Sell Singe war en Freed!

Nau dhut fascht Niemand ’s Maul meh uf —

Zum Singe gehn die Bordkerch nuf

Paar Buwe un Paar Mäd!


Mit Demuth hot m’r zugehorcht

Was ah der Parre sagt;

Nau sitzt m’r schtolz wie Dschurymann,

Gukt, wie der Mann doch schwetze kann!

Un wie er sich betragt!


Die alte Wohrhet hot m’r g’liebt,

Un selwer angewennt;

Nau denkt m’r, als m’r schläfrig sitzt:

Wie doch der Mann die Sinder schwitzt!

Er gebt’s ’n juschtement!


Un wann m’r in der Sity wohnt,

Schliesst m’r sich an kee’ Ort:

Wo juscht ’n grosser Schwetzer brillt,

Do werd gewiss die Kerch gefillt,

Un unser eens is dort!


Was Hutlerei! was Hutlerei!

Die Leit hen leichte Kepp;

’S is alles leer — kee’ Saft, kee’ Salz,

’N Brote’ ohne G’schmack un Schmalz,

’N schlappiges Geschlepp!


(Henry Harbaugh)


Literatur[Ennere | Quelltext bearbeiten]

  • Henry Harbaugh, Benjamin Bausman (ed.) (1870). Harbaugh's Harfe: Gedichte in Pennsylvanisch-Deutscher Mundart. Philadelphia: Reformed Church Publication Board.